رزین پودری قابل‌پخش مجدد (RPP) نسل جدیدی از افزودنی‌های پلیمری است که با اصلاح ملات‌های سیمانی و چسب‌های کاشی، محدودیت‌های ملات‌های سنتی مانند چسبندگی کم، شکنندگی و ضعف در نگه‌داری آب را برطرف می‌کند. این پودر پلیمری که از خشک‌کردن امولسیون‌های پلیمر به روش اسپری‌درایر به‌دست می‌آید، هنگام ترکیب با آب مجدداً به حالت امولسیون برمی‌گردد و در فرآیند گیرش ملات، فیلمی انعطاف‌پذیر و مقاوم در ساختار سیمان ایجاد می‌کند. نتیجه این فرایند، افزایش چشمگیر چسبندگی به انواع زیرکار، بهبود مقاومت مکانیکی، دوام بیشتر در برابر رطوبت، ترک‌خوردگی و سیکل‌های حرارتی، و امکان اجرای لایه‌های نازک با مصرف کمتر مصالح است. این ویژگی‌ها، RPP را به یک راهکار نوآورانه و پایدار برای پروژه‌های ساختمانی مدرن، به‌ویژه در نصب کاشی و سرامیک، تبدیل کرده است.

روغن قالب بتن ماده‌ای جداکننده است که با ایجاد لایه‌ای نازک بین قالب و بتن، مانع چسبندگی و تسهیل جداسازی قالب می‌شود. انتخاب نوع مناسب این روغن، بسته به جنس قالب، شرایط محیطی و نوع پروژه، نقش مهمی در افزایش کیفیت سطح بتن، کاهش هزینه‌های قالب‌بندی و افزایش عمر مفید قالب‌ها دارد. در این مطلب با انواع روغن قالب بتن، مزایا، روش استفاده، نکات ایمنی و ملاحظات زیست‌محیطی آن آشنا می‌شوید.

در طراحی مخلوط بتن خودتراکم (SCC)، استفاده همزمان از فوق‌روان‌کننده‌های پلی‌کربوکسیلاتی و افزودنی‌های ضدکف برای بهینه‌سازی خواص رئولوژیکی و دوام بتن اهمیت ویژه‌ای دارد. این مقاله به بررسی تأثیر نوع و زمان افزودن ضدکف‌ها بر عملکرد دو نوع فوق‌روان‌کننده پرداخته و ارتباط آن با خواصی همچون میزان هوای محبوس، روانی، چسبندگی، مقاومت فشاری و ریزساختار بتن را تحلیل می‌کند.

این مقاله با هدف بررسی تأثیر دو نوع فوق‌روان‌کننده‌ی رایج در صنعت بتن – پلی‌کربوکسیلات اتر (PCE) و نفتالین سولفونات (NSF) – بر خواص بتن، به‌ویژه در بتن‌های با عملکرد بالا (HPC)، تدوین شده است. نتایج حاصل از آزمون‌های رئولوژی، گیرش، گرمازایی و مقاومت فشاری در سنین مختلف نشان می‌دهد که انتخاب روان‌کننده مناسب نقش تعیین‌کننده‌ای در بهبود کیفیت و دوام سازه‌های بتنی دارد.

رفتار بتن در مواجهه با تغییرات دمایی محیط، نقشی تعیین‌کننده در دوام و عملکرد نهایی سازه‌های بتنی دارد. در شرایط اقلیمی گرم یا سرد، فرآیندهای فیزیکی و شیمیایی بتن مانند هیدراسیون، گیرش، و رشد مقاومت به‌طور چشمگیری تحت تأثیر قرار می‌گیرند. این مقاله با استناد به پژوهش‌های علمی، به‌ویژه مطالعۀ اورتیز و همکاران، به تحلیل تأثیر دما بر بتن تازه و سخت‌شده می‌پردازد و با بررسی داده‌های تجربی و شبیه‌سازی‌شده، راهکارهای مؤثری برای اجرای بتن در اقلیم‌های متنوع ارائه می‌دهد.

در پاسخ به نیاز روزافزون صنعت ساخت‌وساز به راهکارهای پایدار و دوست‌دار محیط زیست، افزودنی‌های زیستی (Bio-Based Admixtures) به‌عنوان جایگزین‌هایی نوآورانه و کم‌اثر از نظر زیست‌محیطی برای افزودنی‌های سنتی بتن مطرح شده‌اند. این ترکیبات که از منابع طبیعی مانند پلی‌ساکاریدها، پلی‌فنول‌ها، بیوچار و حتی میکروارگانیسم‌ها استخراج می‌شوند، نه‌تنها خواصی چون بهبود روانی، کاهش آب مصرفی و افزایش دوام را ارائه می‌دهند، بلکه نقش مؤثری در کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای ایفا می‌کنند. متن حاضر به بررسی جامع دسته‌بندی، عملکرد، مزایا، چالش‌ها و چشم‌اندازهای آینده افزودنی‌های زیستی در بتن می‌پردازد و رویکردی علمی و کاربردی را برای توسعه بتن‌های سبز در اختیار قرار می‌دهد.

در این مقاله به بررسی تفاوت‌های بتن فوق‌روان‌شده و بتن معمولی می‌پردازیم. با تحلیل خواص مکانیکی و دوام، تأثیر افزودنی‌هایی مانند SNF، SMF و PCE در بهبود عملکرد بتن بررسی شده و اهمیت استفاده از این فناوری نوین در پروژه‌های ساختمانی، به‌ویژه در کشورهای در حال توسعه، مورد تأکید قرار می‌گیرد.

بتن خودتراکم (SCC) یکی از پیشرفته‌ترین فناوری‌های روز در صنعت ساخت‌وساز است که با هدف افزایش کیفیت، دوام، و سرعت اجرا معرفی شده است. این نوع بتن بدون نیاز به ویبره یا تراکم مکانیکی، تنها با نیروی وزن خود در قالب‌ها جریان یافته و به‌صورت یکنواخت پخش می‌شود. SCC به‌ویژه در پروژه‌های پیچیده، مناطق با دسترسی محدود، و سازه‌هایی با آرماتورهای فشرده، عملکردی بی‌نظیر ارائه می‌دهد. در این مقاله با ویژگی‌ها، مزایا، کاربردها و دلایل محبوبیت روزافزون این بتن نوآورانه آشنا می‌شویم.

در طراحی و اجرای جاده‌هایی با حجم بالای ترافیک، انتخاب نوع روسازی نقش بسیار مهمی در عملکرد، دوام و هزینه‌های نگهداری آن دارد. روسازی‌های سخت، که عمدتاً از بتن ساخته می‌شوند، به دلیل ویژگی‌های ساختاری و مقاومت بالایشان، به‌عنوان گزینه‌ای مناسب برای مسیرهای پرتردد شناخته می‌شوند. این نوع روسازی با انتقال مؤثر بارهای ترافیکی به لایه‌های زیرین، کاهش تنش‌ها، و مقاومت در برابر شرایط محیطی سخت، عمر مفید طولانی‌تری را فراهم می‌سازد. در نتیجه، روسازی‌های سخت به‌ویژه در بزرگراه‌ها، جاده‌های صنعتی، مناطق شهری شلوغ و مسیرهای حمل‌ونقل سنگین، راه‌حلی کارآمد و مقرون‌به‌صرفه محسوب می‌شوند.

با گسترش نیاز به سازه‌های بادوام و مقاوم در برابر شرایط محیطی سخت، استفاده از فناوری‌های نوین در صنعت ساخت‌وساز اهمیت فزاینده‌ای یافته است. یکی از promisingترین رویکردها، به‌کارگیری نانومواد به‌ویژه گرافن اکسید در ساخت بتن است. گرافن اکسید با ویژگی‌های منحصر به‌فرد مانند سطح ویژه بالا، قابلیت پراکندگی در آب، و توانایی تقویت ساختار میکروسکوپی بتن، نقش مؤثری در بهبود عملکرد مکانیکی و افزایش دوام سازه‌ها ایفا می‌کند. این نانوماده با کاهش ترک‌های ریز، کاهش نفوذپذیری، و افزایش پیوستگی ساختار سیمان، مسیر ساخت نسل جدیدی از بتن‌های هوشمند، مقاوم و پایدار را هموار می‌سازد.